A metafisica de kant

A metafísica que Kant estudou e criticou é a desenvolvida polo racionalista Wolff, quen basicamente dividiu a metafísica en tres partes:

    -psicoloxía racional ou estudo da alma;
    -cosmología racional ou estudo  do mundo natural;
    -teoloxía racional ou estudo de Deus.
         A filosofía racionalista creu que o home era capaz de alcanzar un coñecemento obxectivo do metafísico a partir do exercicio puro da súa razón, sen ningún apoio en elementos empíricos. Aínda que ao principio Kant aceptou este punto de vista, tras a lectura da obra de Hume considerouno inadecuado: pensou que as disciplinas antes citadas están sementadas de argumentacións falaces, de raciocinios dialécticos ou sofísticos; na ?Crítica da Razón Pura? concluíu que o coñecemento científico non pode ir máis aló da experiencia, máis aló do que se ofrece á percepción, polo que a metafísica nunca será posible como ciencia xa que os seus obxectos son transcendentes, están máis aló da experiencia. O coñecemento é unha síntese ou reunión de concepto e intuición, e do metafísico temos concepto pero nunca poderemos ter unha intuición ou percepción.

         Con todo, a metafísica non é unha construción humana arbitraria:  Kant pensou que dado o peculiar funcionamento e natureza da nosa Razón era inevitable que os filósofos pensasen en Deus e a alma humana; estas entidades non son invencións caprichosas senón que están ?propostas pola natureza mesma da razón?. A súa valoración do metafísico foi tan elevada que as súas reflexións éticas culminan na afirmación da necesidade de crer no metafísico, e ás devanditas entidades refírense os postulados da razón práctica. Certamente, dos devanditos postulados non se pode ter propiamente coñecemento, pero si ?fe racional?. Como el mesmo di, tivo que renunciar ao coñecemento destas cuestións para deixar paso á fe.