Kant

Inmmanuel Kant (Königsberg, Prusia, 22 de abril de 1724
, 12 de febreiro de 1804) foi un filósofo prusiano da Ilustración. É o primeiro e máis importante representante do criticismo e precursor do idealismo alemán e está considerado como un dos pensadores máis influentes da Europa moderna e da filosofía universal.

Entre os seus escritos máis destacados atópase a Crítica da razón pura (Kritik der reinen Vernunft), cualificada xeralmente como un punto de inflexión na historia da filosofía e o inicio da filosofía contemporánea. Nela investígase a estrutura mesma da razón. Así mesmo proponse que a metafísica tradicional pode ser reinterpretada a través da epistemoloxía, xa que podemos encarar problemas metafísicos ao entender a fonte e os límites do coñecemento.

Os seus outras obras principais son a Crítica da razón práctica, centrada na ética; a Crítica do xuízo, na que investiga acerca da estética e a teleología e A metafísica dos costumes que ten dous partes, unha centrada na ética, a doutrina da virtude, e a outra centrada no ius, a doutrina do dereito.1

Kant adiantou importantes traballos nos campos da ciencia, o dereito, a moral, a relixión e a historia, inclusive cría lograr un compromiso entre o empirismo e o racionalismo. Aceptando que todo o noso coñecemento empeza coa experiencia, non todo procede desta,2 dando a entender que a razón xoga un papel importante.

Kant argumentaba que a experiencia, os valores e o significado mesmo da vida serían completamente subxectivos se non fosen subsumidos pola razón pura, e que usar a razón sen aplicala á experiencia, levaríanos inevitablemente a ilusións teóricas.

O pensamento kantiano foi moi influente na Alemaña do seu tempo, levando a filosofía máis aló do debate entre o empirismo e o racionalismo. Fichte, Schelling, Hegel e Schopenhauer víronse a si mesmos expandindo e complementando o sistema kantiano de maneira que xustificaban o idealismo alemán. Hoxe en día, Kant continúa tendo unha gran influencia na filosofía analítica e continental.