Nietzsche e a metafísica contemporánea

Nietzsche e a metafísica


Crítica de Nietzsche aos grandes conceptos da metafísica.

Todo o pensamento do filósofo alemán é unha homenaxe á vida, á vontade de vivir a vida con todas a súa forza, con todas as paixóns que implica e que non se lle poden quitar sen traizoala. Hai que vivir o espírito dionisíaco de goce de todo o que temos, de desexo de contemplar a vida como unha obra de arte creativa, da que nada se pode estudar, soamente vivir intensamente. Podería dicirse que se queres vivir, non penses ou, ao contrario, se pensas, non vives.

A metafísica desenvolvida por todos os filósofos anteriores implicaría un abandono do concepto de vida para penetrarse en supostas `realidades´. Termos metafísicos como coseidad, sustancia, esencia, ser non son alcanzables para o suxeito, como xa sinalara o empirismo, sinxelamente porque non cabe ningún coñecemento que os poida abarcar, porque apartan ao home san da vontade de vivir e obríganlle á racionalidade, auténtica enfermidade que padece a cultura occidental.

Non existe ningún coñecemento, nin ningún intelecto capaz de alcanzar estes conceptos metafísicos porque son pura invención que o home fixo para esquecer o caos do mundo no que vive (todo flúe que dicía Heráclito) para refuxiarse noutro que lle sirva de vía de escape de leste. O home da cultura occidental ha esquecido que eses termos, eses conceptos dos que tanto discutiron ao parecer inutilmente os filósofos do pasado, son para Nietzsche puras metáforas das que se esqueceu que o son: palabras baleiras de significado que filósofos como Sócrates, Platón, Descartes, Kant, entre outros, foron enchendo de mentiras, porque para N. están no seu propio dereito. Incluso o cristianismo, aínda que por outros fins ce dorte relixioso, propoñería as súas metáforas para crear no home o concepto de ser superior, dun mundo que é perfecto e que se alcanza apartándose de leste, con certo platonismo de fondo.

Doutra banda, a afirmación do caos, do novo dualismo nietzscheano baseado na realidade do movemento, ao modo de Heráclito como sinalamos antes, implica o final da metafísica, porque nada hai que poida ser demostrado como ser porque sinxelamente o que hai é o non-ser, o devir. Deste xeito, Nietzsche devólvenos á clásica controversia con Parménides. Agora a aparencia é precisamente o ser. É un dos aforismos de Nietzsche, unha das súas proposicións enxeñosas sen argumentación, que o linguaxe- filosofía a marteladas encárgase de impoñer.

Aínda que, cóllese a palabra metafísica e vese que é o estudo do-que-hai-máis-alá-de-a-física, é algo que novamente Nietzsche atribúe á síndrome da tola razón, de querer estudar grandes conceptos abstractos que non axudan a que o home poida vivir senón que lle enganan en supostas realidades transcendentes. Así o home faise desgraciado porque desexa ansiosamente vivir.

Noutro sentido, o tópico de que a ignorancia é a felicidadel é un problema que pode expor esta crítica aos conceptos da metafísica. Desta maneira, o home xa non quere coñecer o que lle rodea, xa non segue a liña do apolíneo do recto e o modelo, xa non busca a harmonía das formas, dos accidentes, apartándose así tamén da ciencia. Cando se aparta da ciencia o progreso do home modérase, logo non hai ningunha modificación na súa vida, unha vida para non saber, senón para vivir. Actualmente no cinema aparecen exemplos dese tópico da ignorancia feliz en películas como Forrest Gamp , aspecto claramente roussoniano - nietzscheano.

Sen ciencia, ignorante e ademais contrario, segundo Nietzsche, a todo o que sexa coñecer o-que-hai-máis-alá, queda o home vitalista aberto ás paixóns e a todo o que a vida queira ofrecer dentro do seu belo caos. Vista así as cousas, a vida hase de interpretar como obra de arte, como creación bela.