Na Idade Media a metafísica é considerada a «raíña das ciencias» (Tomás de Aquino). Propóñense a tarefa de conciliar a tradición da filosofía antiga coa doutrina relixiosa (musulmá, cristiá ou xudía). Con base no neoplatonismo tardío a metafísica medieval proponse recoñecer o «verdadeiro ser» e a Deus a partir da razón pura.
Os temas centrais da metafísica medieval son a diferenza entre o ser terreal e o ser celestial (analogía entis), a doutrina dos transcendentais e as probas da existencia de Deus. Deus é o fundamento absoluto do mundo, do cal non se pode dubidar. Discútese se Deus creou o mundo da nada (creación ex nihilo) e se é posible acceder ao seu coñecemento a través da razón ou só a través da fe. Inspirados na teoría da duplicación dos mundos atribuída a Platón a súa metafísica maniféstase como unha sorte de «dualismo» do «acá» e do «máis aló», da «mera percepción sensible» e do «pensar puro como coñecemento racional», dunha «inmanencia» da vida interior e unha «transcendencia» do mundo exterior.
No hay comentarios:
Publicar un comentario